هر دو سیستم اعلام حریق، چه آدرس‌پذیر و چه متعارف، به پنل مرکزی متصل می‌شوند و هدف اصلی آن‌ها شناسایی و هشدار در مورد وقوع حریق است. اما بزرگ‌ترین تفاوت میان این دو سیستم در قابلیت‌های شناسایی و دقت آن‌ها در ارائه اطلاعات است.
سیستم‌های آدرس‌پذیر با استفاده از آدرس‌های منحصر به فرد برای هر دستگاه، قادرند به طور دقیق مشخص کنند که کدام حسگر فعال شده و موقعیت دقیق آن در ساختمان را شناسایی کنند. این ویژگی باعث می‌شود که سیستم‌های آدرس‌پذیر بتوانند اطلاعات دقیق‌تری را در مورد محل وقوع حریق ارائه دهند و زمان واکنش به حادثه را بهبود بخشند.
در مقابل، سیستم‌های متعارف تنها می‌توانند شناسایی کنند که حریق در یک ناحیه یا زون خاص رخ داده است، بدون اینکه اطلاعات دقیق‌تری از موقعیت دقیق حسگر فعال ارائه دهند. این تفاوت‌ها موجب می‌شود که انتخاب سیستم مناسب بسته به نیازهای خاص پروژه و مقیاس آن متفاوت باشد